Kokoro is het tweede boek dat ik mag lezen van Beth Kempton. Eerder las ik van haar Wabi sabi. Als grootliefhebber van Japan weet ze als geen ander om de lezer mee te nemen in de Japanse gebruiken en filosofie. Weet ze de lezer uit te nodigen om met Kokoro stil te staan in de steeds onzekere en veranderde wereld?
Kempton is zelf een Engelse van oorsprong, maar nadat ze Japanstudie ging studeren woonde en werkte ze jarenlang in Japan. Hier leerde ze de gebruiken en levensstijl nog beter kennen en waarderen. Ook heeft ze een aantal Japanse kunsten zichzelf eigen gemaakt zoals papier maken, kalligrafie en theeceremonies houden. Nu heeft ze Kokoro geschreven wat een prachtig hardcover boek is geworden met een mooie blauwe kleur. Ze wil de lezer kennis laten maken met Kokoro en doet dit aan de hand van haar kennis en eigen ervaring.
Het boek is opgedeeld in drie delen en legt uit dat Kokoro het beste uitgelegd kan worden als hart of hartgeest. Het is vooral een expressieve instinct in de mens zoals je kijkt naar de wereld en je eigen gevoelens en emotie. Dit lijkt heel simpel maar Kokoro is zoveel meer als je het verdeeld in de emotionele, intelligente en spirituele elementen van het menselijk wezen. Omdat de auteur veel uit haar eigen ervaring schrijft afgewisseld met de theorie, vond ik het dit keer best een klus om haar boek te lezen. Omdat Kokoro zo’n ruim begrip is, had ik het gevoel voor mijzelf niet helemaal helder te krijgen wat nu de harde kern is van Kokoro. Op de voorflap is te lezen dat Kokoro de Japanse wijsheid is voor een goed leven, maar dat is voor iedereen een andere invulling aan het leven. Natuurlijk is ieder zijn leven, zijn manier van leven maar is dit dan de boodschap van Kokoro? Nee dat idee had ik niet. Omdat ik het nogal afstandelijk geschreven vond naar de lezer toe, had ik niet het gevoel goed in het verhaal en tot de kern te komen. Misschien had het te maken met mijn leesstemming of lag het toch aan de uitleg en schrijfstijl. Ik had momenten dat ik echt zin had om verder te lezen, maar al snel werd dit getemperd door de wijze van delen naar de lezer toe.
Kokoro vond ik een lastig boek om te voorzien van een persoonlijke recensie. Het boek lag me minder dan ik had verwacht omdat ik Wabi sabi 4 sterren gaf en echt boeiend vond. Helaas viel Kokoro dan weer wat tegen ook qua schrijfstijl. Het voelde in bepaalde gevallen bijna als therapie voor de auteur dan echt informatief naar de lezer toe. Ik geef het gemiddeld van 3.5 sterren.
Boekensteeg 